باوری عمومی وجود دارد مبنی بر اینکه برخی رهبران سیاسی، گاهی با هدف عبور از یک بحران داخلی، تنشهایی مصنوعی در سطح بینالمللی به وجود میآورند؛ مثلا تصمیم میگیرند که با کشور دیگری وارد جنگ شوند یا اختلافات قدیمی با رقبای بینالمللیشان را بار دیگر زنده میکنند. این تحلیل، برخلاف اجزای ساده و همه فهمش، ریشه در یکی از جنجالیترین نظریههای روابط بینالملل دارد: نظریه «فرافکنی...
← برای متن کامل، اینجا کلیککنید.