احمد حکیمی‌پور*

گرچه تاریخ تحزب در ایران به یک قرن پیش بر میگردد اما حکمرانی حزبی در کشور نهادینه نشده است. حکمرانی وقتی حزبی باشد، احزابقبل از به قدرت رسیدن برنامه خود را اعلام می کنند و براساس همین برنامه نیز ازمردم رأی می گیرند بنابراین خود را ملزم به پاسخگویی می دانند. حال آنکه افتخارهمه دولت های ما تاکنون این بوده که بگویند ما به هیچ حزب و گروهی وابسته نیستیم. تکرارمستمر چنین تفکری نشان می دهد که ما از حکمرانی حزبی خیلی دور هستیم و بعید میدانم که به این زودی ها به آن برسیم.

البته همه احزاب امروز مدعی هستند که می تواننددولت و کشور را اداره کنند اما واقعیت آن است که از شکل گیری احزاب قدرتمند وفراگیر برای تشکیل دولت فاصله داریم چون آن طور که باید به تشکیل احزاب فراگیر بهاندادیم. با این وجود تحزب در ایران به تدریج در حال رشد ارزیابی می شود. براساسقانون جدید، احزاب باید استانداردهای سراسری و فراگیر بودن را رعایت کنند. آنچه درزمینه رشد احزاب حائز اهمیت است تعداد اعضا نیست بلکه کادرسازی و آموزش نیرویانسانی در درجه بالاتر قرار دارد چون باید اعضا به درجه ای از توانمندی و صلاحیتبرسند تا حزب بتواند از آنها در مناصب مدیریتی بخش های مختلف بهره گیرد.

احزاب باید تمرین دولت سایه را داشته باشند و بانقد دولت مستقر، خود را در اداره و حل معضلات کشور توانمند سازند. این روالی است کهدر کشورهای با حکمرانی حزبی دنبال می شود و حزب یا ائتلاف حزبی حاکم بر دولت و مجلس به اجرای برنامه های اعلامی خود درانتخابات می پردازد و حزب رقیب یا رقبای حزبی نیز دولت در سایه تشکیل می دهند و بانظارت و نقد بر دولت نمی گذارند، تصمیمات سلیقه‌ای باعث شود که منافع ملی به خطرافتد اما در ایران چنین وضعیتی وجود ندارد و هنوز بعد از ۱۰۰ سال همچنان دربارهضرورت ها توجه به کارکردهای حزبی صحبت می کنیم.

در مجموع با توجه به مشکلاتی که در کشور مشاهدهمی کنیم، جنس مطالبات مردم طبقه متوسط به پایین اقتصادی و معیشتی است بنابراین احزابیکه نیت گرفتن کرسی قدرت را در سر می پرورانند، باید بتوانند با ارائه برنامه مشخصو عملی براساس استفاده حداکثری از ظرفیت های موجود برای رفع مشکلات و معضلات و جلباعتماد مردم تلاش کنند.

*دبیرکل حزب اراده ملت ایران