شاهپور شهبازی در این جستار با بررسی ساختاری سریال، «مگه تموم عمر چند تا بهاره» از بزرگترین غایب آن می‌نویسد: «جامعه». علیرغم قدسیت‌زدایی از مفاهیم جدی و ایجاد خلق فضای ابزورد موفق، شخصیت‌ها در این سریال در خلا نفس می‌‌کشند و عمل می‌کنند. هیچ موقعیت اجتماعی انضمامی، مشخص و معاصری شخصیت‌ها را به هم پیوند نمی‌زند و تمام نقد سیاسی سریال خلاصه می‌شود به یک گروه از مسئولین فله‌ای...

← برای متن کامل، اینجا کلیک‌کنید.