هفته دوم پائیز، دشت تهران گرم و بلندیهای البرز خنک. بهار بازار هنر است. خیابان های اول مهر در تصرف مدرسه ها، هنوز بچه های کلاس اولی وقت جدایی از مادر گریه می کنند، اما در کلاس های روباز عشایری و روستایی، شهریه ای در کارنیست. کتکی هم نیست. صدای بوق ماشین مادر و پدرها هم گوش نمی خراشد. همان شروع هفته بود که همایون شجریان در کلیسای لندنی چندان به «هوای گریه» گره گشود که یکی از ته سالن فریاد...

← برای متن کامل، اینجا کلیک‌کنید.