به نقل از ویفروم، بیماری کووید- ۱۹ اثرات مخربی بر سلامت جسمی، سلامت روان و معیشت افراد مسن ایجاد کرده و سن گرایی، عاملی بازدارنده در ارائه راهکارهای لازم در این زمینه خواهد بود. همچنین، اثرات فریبنده سن گرایی، غلبه بر این چالش‌ها را دشوارتر کرده است. سن گرایی، مجموعه‌ای از باورها، هنجارها و ارزش‌هاست که برای توجیه تبعیض بر اساس سن فرد به کار می‌رود.

برای اینکه جهان، به‌طور کامل از اثرات گسترده بیماری همه‌گیر در امان باشند، باید تعصبات ناشی از آسیب بیماری کووید- ۱۹ به افراد مسن را برطرف کند.کلیشه‌ها، تعصبات و تبعیض بر اساس سن، نابرابری‌های موجود را افزایش داده و از هرگونه اقدام متقابل موثر جلوگیری می‌کند. این فرض که همه افراد مسن، ضعیف یا وابسته هستند، نه‌تنها نادرست بلکه مضر است.

گزارش جدید شرکت‌های سپرده‌گذاری جهانی مجمع جهانی اقتصاد بر طول عمر با نام "بیماری کووید- ۱۹ و زندگی طولانی‌تر: مبارزه با سن گرایی و ایجاد راه‌حل" اهمیت حصول اطمینان از اطلاع‌رسانی، فراگیری و پاسخگویی به موارد همه‌گیر برای محافظت از حقوق و کرامت افراد مسن را مشخص می‌کند.

تاثیر بیماری کووید- ۱۹ بر افراد مسن

بزرگسالان مسن، به‌ویژه افرادی که در مراکز مراقبتی هستند و بیماری زمینه‌ای نیز دارند، در برابر اثرات ویروس بر سلامت آسیب‌پذیرتر بوده و آمار مرگ‌ومیر در این افراد بیشتر است. افراد مسن در بسیاری از کشورها با درآمد کم و متوسط، با مسائل دیگری ازجمله دسترسی به مراقبت، سیستم‌های ضعیف بهداشتی، زیرساخت‌های نامناسب و تاثیرات اقتصادی-اجتماعی شدید طولانی‌مدت بحران روبرو هستند.

علاوه بر این، گزارش‌های قبل از همه‌گیری، نشان داد که بسیاری از افراد مسن، ازنظر اجتماعی منزوی‌تر شدند و احساس تنهایی بیشتری نسبت به بقیه افراد دارند. تدابیر مهار ویروس کرونا ازجمله خانه‌نشینی، فاصله فیزیکی و محدودیت‌های حرکتی و شرکت در اجتماعات خطر انزوای اجتماعی و تنهایی را افزایش داده است.

خانه‌نشینی، داشتن سبک زندگی سالم، مانند فعالیت بدنی مناسب و غذا خوردن مناسب را به چالش کشیده است. مشکلات روحی نیز وجود دارد؛ انزوای اجتماعی همانند سیگار کشیدن، بی‌تحرکی یا چاقی، با افزایش خطر مرگ زودرس مرتبط است. سن گرایی همه افراد مسن را به یک‌شکل نگاه می‌کند. واقعیت این است که افراد مسن متنوع هستند، چندین هویت متفاوت دارند و فراتر از سن خود هستند.

بی‌ارزش کردن مشارکت‌های اقتصادی افراد مسن و در نظر گرفتن آنان به‌عنوان بار اقتصادی، نوع دیگری از سن گرایی است. در حقیقت، بسیاری از افراد مسن برای جامعه ضروری هستند و با انجام کارهای داوطلبانه و مراقبتی (بدون دستمزد و مزایا) به اقتصاد کمک می‌کنند.

کمک‌های پرداخت‌شده و پرداخت‌نشده سالمندان، مساوی یا فراتر از هزینه‌های مراقبت از افراد مسن است. به‌عنوان‌مثال، افراد بالای ۵۰ سال، بیش از ۷۴۵ میلیارد دلار با انجام مراقبت از کودکان به اقتصاد ایالات‌متحده کمک می‌کنند. این اندازه‌گیری دشوار اما مهم است، افراد مسن که مسئولیت مراقبت از نوه‌های خود را دارند، اغلب به دانش، مهارت و اجتماعی شدن این کودکان کمک می‌کنند و به والدین آنان اجازه می‌دهند فعالیت اقتصادی داشته و در اقتصاد سهیم باشند.

کمک به موفقیت افراد مسن

افراد مسن می‌خواهند مستقل باشند، به‌راحتی به خدمات حمل‌ونقل، خدمات مرتبط با سن، تفریح و ارتباط با طبیعت دسترسی پیدا کنند. بنابراین مراقبت مناسب در زمان و مکان مناسب، بسیار مهم است.

راهکارهای مجازی، می‌تواند درباره مراقبت‌های بهداشتی، ارتباطات اجتماعی و دسترسی به خدمات به بزرگسالان مسن کمک کرده تا به موارد مورد نیاز خود دست پیدا کنند، اما باید بر شکاف دیجیتالی غلبه کرد. آنان به‌طور نامتناسبی در دستیابی به فناوری، مشکل‌دارند و برخی سواد دیجیتال کمتری دارند. باید شکاف دسترسی را برطرف کنیم تا پشتیبانی لازم برای بزرگسالان مسن در ادامه پیشرفت در خانه‌ها و جوامع ارائه شود.

علاوه بر این، به‌جای اینکه تنها موارد حمایتی و وابستگی افراد مسن را در نظر بگیریم، بدانیم که هنوز برای جامعه مفید هستند. بهترین راهکارها بر تشویق مشارکت اجتماعی و ارتباط و تقویت حس تعلق تاکید دارند.

حیاتی بودن ارتباطات اجتماعی بین نسل‌ها

اگر بخواهیم و تلاش کنیم چیزهای زیادی وجود دارد که می‌توانیم از یکدیگر بیاموزیم. همچنین باید مواردی برای رفع موانع ساختاری که افراد مسن با آن روبرو هستند، ایجاد کنیم و حمایت از حقوق آنان بررسی شود. به‌عنوان‌مثال، آیا می‌توانیم کنوانسیون سازمان ملل متحد برای حقوق افراد مسن ایجاد کنیم؟ کارهای بیشتری باید در این زمینه انجام شود، اما رفع تعصبات و اعتراف به اهمیت افراد مسن در اقتصاد و جوامع یک شروع مهم است.