نامه‌ی زیبای یک دانش‌آموز ایرانی به کمپین #چهارشنبه_های_سفید
سلام مسیح عزیز!
امیدوارم که حالت خوب باشه
میگویند صدای سکوت رسا تر است!
اما نه... ما سال ها سکوت کردیم اما هیچ تاثیری نداشت. رسا بود! اما آن ها خودشان را به آن راه زدند...
پس امروز ما در کنار هم، همراه هم می ایستیم و مبارزه میکنیم تا بتوانیم حق خود را از آن ها پس بگیریم.
چهل سال پیش، پدر بزرگ ها و مادر بزرگ های ما انتخابی کردند که از نظر خودشان این انتخاب درست بود، انتخاب آن ها روی امروز ما تاثیر داشت، آن ها حق انتخاب داشتند و جمهوری اسلامی را انتخاب کردند.
اما آن ها یک چیز را یادشان رفته...
که آن شعار خودشان بود!
استقلال! آزادی!
این آزادی چیست که من از لحظه ی تولدم آن را ندیده و حس نکرده ام؟
در این جامعه ما هزاران مشکل داریم اما تنها چیزی که به چشم آن ها میاید حجاب ماست!
در جامعه ای که ما اجازه ی این را نداریم که خودمان برای پوشش خود تصمیم بگیریم، چگونه برای زندگی خود تصمیم بگیریم؟
چگونه آینده ی خودمان را آنطور که میخواهیم بسازیم؟!...
حق انتخاب! اینکه بتوانیم خودمان برای زندگی خود تصمیم بگیریم حق ماست اما ما حتی از کوچکترین بخش آن هم برخوردار نیستیم!
آیا این حق منِ نوجوان است که از ابتدای نوجوانی خود به جای آنکه تفریح کنم و شاد باشم، درس بخوانم و تلاش کنم و آینده ی خود را بسازم، باید روز به روز عمرم را به این تلف کنم که چطور آزادی ای را که تا به حال تجربه نکردم به دست آورم؟ و چطور از یک تکه پارچه رها شوم؟...
چطور کاری کنم که نخواهم مانند دیگر افراد، مانند دیگر زن ها و دختر ها، تمام عمرم را با این ترس بگذرانم که اتفاقی برایم نیفتد؟!
چه زيبا گفت سيمين دانشور :
وقتى مى گویند زن بايد حجاب را رعايت كند تا مرد به گناه نيوفتد مثل اين است كه بگویند خورشيد نتابد تا بستنى اب نشود!
ما دهه هشتادی هستیم و داریم پای انتخاب دیگران میسوزیم...
اما سر خم نمی کنیم!
ما در کنار هم تلاش می کنیم تا زندگی ای را که باید تا به امروز از آن برخوردار بودیم را پس بگیریم...
ما در کنار شاپرک شجری زاده و بقیه ی دختران خیابان انقلاب، به این کمپین می پیوندیم.
دقیقا امروز وقتش است!
باید نشان دهیم که پشت یکدیگر را خالی نمیکنیم...
باید نشان دهیم که ما زن ها میتوانیم در کنار یکدیگر چه کار هایی بکنیم...
مسیح عزیز از تو برای تمام تلاش هایت ممنونیم