وقتی در ایران خبرنگار بودم،
ماجرای مشتِ نماینده مجلسی که عبا و عمامه اش را کند و توی راهروهای مجلس دنبالم کرد که چرا موهات را نمی پوشانی . این بخشی از کتابی است که وقتی ایران بودم نوشتم یک بار مجوز چاپ گرفت و بعد جمع شد. «تاج خار». بعد ها هم از همین مجلس به خاطر افشای پاداش و حقوق و عیدی نمایندگان اخراج شدم. ولی در بخش های زیادی از کتاب تاج خار در مورد مانتوی گشاد و آستین کوتاه و حجاب و دغدغه های یک خبرنگار زن نوشته بودم که متن زیر تنها بخشی از آن کتاب قدیمی ام است: - اینجا مجلس ششم نیست اگر موهاتو نپوشونی با مشت از اینجا می اندازمت بیرون.
طباطبایی نماینده زابل در حالی که عبایش را جابجا می کرد و مشتش را نشانم می داد این حرف را زد.
دو قدم پس رفتم و با نگاهم از کامران و یحیوی کمک خواستم.
کامران پشت به ما صحنه را خالی کرد. به زور لبخندی زدم و گفتم: - چشم حاج آقا! با یک تذکر ساده هم موضوع حل بود. نیاز به مشت و لگد نیست!

دست بردم تا موی بیرون مانده را زیر مقتعه ام بفرستم، چیزی توی دستم نیامد به جز چند تارمو. باورم نمی شد که این همه هیاهو برای چند تار مو باشد. خیالم راحت بود که دو شاهد دارم و حجابم ایرادی ندارد. دور برداشتم و گفتم: - حاج آقا! گیرم که که این دو تارِ موی منو با مشت و لگد فرستادی زیرِ مقتعه، با هزارانِ تار موی بیرون مانده ی دخترانِ خیابان ولیعصر چه می کنی؟

پیرمرد داغ کرد و خشم و خشونتش بالا گرفت و رخت و لباس رسمی اش را کند و با مشت های گره کرده در راهروهای مجلس دنبالم افتاد. داد می زد: - هوچی گری نکن.... ترسیدم و به زبان سرخم لعنت فرستادم، از همه طرف به سمت ما می دویدند. خبرنگاران، نماینده ها، کارمندانِ اداری و نیروهای حراست و نگهبانان. بالاخره ناطق نوری مثل همیشه به دادم رسید و به کمکِ آقای جعفری خبرنگار روزنانه آفتاب یزد پیرمرد را با مشت های در هوا مانده اش رها کردند.

های و هوارم خوابید، زبانم بند آمده بود قلبم توی سینه ام بال بال می زد. دست به مقنعه ام نمی زدم. با انگشت به چند تار موی بیرون مانده اشاره می کردم و با رنگ و رویی زار می گفتم: -ببینید این همه گرد و خاک برای همین دو تار مو است.
من موهایم را توی مقنعه نکردم و فقط داد می زدم که حق نداری با خشونت به من دستور بدهی.
مسئله مو نبود، مسئله تحقیرِ زن بود که من تاب نیاوردم از همان روزهای دور تا همین امروز.