چرا می‌گوییم #رای_بی_رای ؟
امروز دختری برای رفتن به استادیوم خودش را میسوزاند. بدن بی جانش سه روز به گروگان گرفته می شود تا خانواده از نظر امنیتی توجیه شوند.در خفا دفن می شود.
جرم دختر؟ تلاش برای تماشای مسابقات فوتبال!

دیروز کارگرانی به حبسهای طولانی محکوم می شوند: ۱۴ سال.. ۱۸ سال..
جرم کارگر؟ تلاش برای گرفتن حق پرداخت نشده خود.

روز قبلتر زنانی به حبسهای بسیار بلندتر محکوم می شوند:۲۵ سال… ۲۳ سال…
جرم زنان: تقدیم گل، بوسیدن و دعوت به رواداری در جامعه

در عوض، امنیت اگر برای من و شما وجود ندارد برای قاتلین حکومتی همواره بوده و هست.
وزیر و شهردار سابق قتل می کند و به سادگی آب خوردن آزاد می شود.

طبق قانون، کمیسیون قضائی و حقوقی مجلس وظیفه دارد تا بر بیدادگاه های ایران و احکام جنون آمیز آن نظارت کند. اما نمایندگانی که وظیفه شان باید دفاع از حقوق موکلانشان باشد، سخت درگیر اجرای خواست سیستم سرتاپا جنون اند تا از این سفره گسترده از خون شهروندان و عرق کارگران و تلاش معلمان هر چه می توانند سهمی بردارند.
همین نمایندگان، به زودی تبلیغات را آغاز میکنند. تکلیف شهرهای بزرگ روشن است، اما حکومت به زودی در مناطقی با جمعیت محدودتر، مردم را درگیر رقابتهای انتخاباتی قومی و فامیلی خواهد کرد.بازار رشوه و وعده گرم خواهد شد و طراحی تبلیغات، ایجاد موج ترس و تنش سازی به هوشمندی طراحی خواهد شد تا بسیاری را وارد بازی مشارکت در انتخابات کند. بازی که هرگز برای ملت فایده ای نداشته است.
من و شما این بار وظیفه داریم در چنین مناطقی روشنگری کنیم. به مردم حقشان را توضیح دهیم. برایشان ساز و کار مجلس و وظایف نمایندگان واقعی را تشریح کنیم و قانعشان کنیم که میز بازی، اگر قوانینش را ملت تعیین نکند، باید ترک شود. باید از اهمیت نافرمانی مدنی برایشان بگوییم. حکومت به تنهایی نمی تواند ورق اقتدار و اعتبار بازی کند. من و شما باید خلاق باشیم. نه تنها با تمام توان روشنگری کنیم، که از اطرافیانمان افرادی روشنگر و مبلغ نافرمانی مدنی بسازیم. گروههای قابل اعتماد بسازیم. جامعه هدف مشخص کنیم. بی تفاوتی را به امید برای تغییر از ظلم و فساد تبدیل کنیم. اعتراضمان را گسترش دهیم. بازی حکومت با ملت را به بازی ملت با خائنین و دشمنان وطن تبدیل کنیم. قاعده بازی را این بار ما بنویسم .