وقتی روح زنی را با گفتن یک "دوستت دارم" ساده درگیر کردی، فکر نکن همه چیز تمام شده. این تازه شروع ماجرای توست. حالا باید طاقت خیلی چیزها را داشته باشی.

زن مستقلی که تا دیروز با لبخند مغرورانه‌اش دلت را میلرزاند، شاید از فردا آنقدرها هم مغرور و متکی به خود نباشد.
زن دور از دسترسی که روزی در فکر جور کردن بهانه‌ای برای تماس با او بودی، شاید از فردا قبل از تو تلفن را بردارد برای فریاد دلتنگی‌ها.
شاید دیگر همیشه موقع دیدار نخندد، شاید دیگر از کنار دیر آمدن‌هات ساده نگذرد.
باید طاقت دلگیری‌ها، طاقت دلتنگی‌ها، طاقت نخندیدن‌ها و بغض کردنها، حتی طاقت حسادت‌های عاشقانه‌اش را داشته باشی.

باید از این‌که دل او با دیدن لبخند زنی به رویت می‌لرزد و بعد تا ساعت‌ها به تو سخت می‌گیرد خوشحال باشی. باید بفهمی که همه اینها برای او معنای "دوست داشتن" میدهد.

او روی تو و امنیت شانه‌هایت حساب کرده؛ وگرنه همچنان همان زن مغرور خنده رویی بود که تماس های از دست رفته‌ای که از تو روی تلفنش افتاده، برایش اهمیت نداشت.

اگر عاشق دست نیافتنی بودن یک زن شده‌ای، باید بدانی عشقت پس از گفتن آن جمله‌ی دو کلمه‌ای خواهد مرد.
زنان دست نیافتنی، زندگی‌شان را پای آن یک مردی که کلید قلبشان را پیدا کرده می‌گذارند، و آنوقت دیگر از دست نیافتنی بودنشان فاصله می‌گیرند.
مبادا به چنین زنی بگویی دوستت دارم و بعد، از بودن و داشتنش دل زده شوی. پیش از گفتن دوستت دارم، به همه‌ی اینها فکر کن، و اگر طاقت بودن کنار لیلی‌های دیوانه را نداری، در اولین فرعی از این جاده خارج شو.