دیارم مرودشت از بختِ خوش، فرزندِ ایرانم
شبیهِ شبنم ام جامانده ای از نسلِ بارانم
لُرم تُرکم بلوچم گیلکم کُردم لَکم بشنو!
تو را با مذهبت، رنگت ، زبانت، دوست می دانم!
تنِ نستوهم از چنگیزیانِ وحشیِ تاریخ،
نمی ترسد، که چون آرش به زِه تیر است ازجانم
در این انبوهیِ امواجِ بنیان سوزِ سرگردان
نمی اندیشم از دریا و موجش! مرغِ طوفانم! ✍️: احمد رحیمی