دیروز برای بدرقه ی جناب دکتر مصطفی بادکوبه ای رفتم اوین. وی را «برای پاره ای توضیحات» به دادسرای زندان اوین فراخوانده بودند. او به داخل رفت، به این امید که تا یکی دو ساعت دیگر باز آید. اما باز نگشت. تا کنون نیز باز نگشته است.
دوست من،
دوست ما،
ای شاعر غزل های ایرانی،
ای سراینده ی قصیده های انسانی،
تو آنقدر بزرگ و انسان و سترگی که:
زندان،
زندانی توست!
آری،
زندان زندانی توست!
استاد دکتر مصطفی بادکوبه ای،
چشم براه غزل های ناب انسانی توئیم!
درود مرد بزرگ!
تو را مگر خطایی است جز خردمندی؟
تو چه خطایی مرتکب شده ای جز این که بارها گفته ای و سروده ای که: من ایرانی ام. من انسانم.
آنانی که نه ایرانی اند و نه انسان، از خلوص این دو خصلت ناب تو رنج می برند!