در روزگار قدیم در شهر ری خیاطی بود که دکانش سر راه گورستان بود. وقتی کسی میمرد و او را به گورستان می بردند از جلوی دکان خیاط می گذشتند. یک روز خیاط فکر کرد که هر ماه تعداد مردگان را بشمارد و چون سواد نداشت کوزه ای به دیوار آویزان کرد و یک مشت سنگ ریزه پهلوی آن گذاشت. هر وقت از جلوی دکانش جنازه ای را به گورستان می بردند یک سنگ داخل کوزه می انداخت و آخر ماه کوزه را خالی می کرد و سنگها را می شمرد. کم کم بقیه دوستانش این موضوع را فهمیدند و برایشان یک سرگرمی شده بود و هر وقت خیاط را می دیدند از او می پرسیدند چه خبر؟ خیاط می گفت امروز سه نفر تو کوزه افتادند. روزها گذشت و خیاط هم مرد. یک روز مردی که از فوت خیاط اطلاعی نداشت به دکان او رفت و مغازه را بسته یافت. ازهمسایگان پرسید: خیاط کجاست؟ همسایه به او گفت: ‌خیاط هم در کوزه افتاد.

هرچند این دو سال زندان (که حتی معلوم نیست دو سال طوی بکشد)، مجازات گوشه ای از جنایات قاضی مرتضوی نیست، ولی همین هم جای خوشحالی دارد. به امید روزی که تمام جنایتکارانی که خودشان را فراتر از قانون میدانند، محاکمه شوند و به سزای اعمالشان برسند. البته شکی نیست که اگر وجود نام روح‌الامینی و ارتباط او با سران حکومت نبود، این پرونده هم مثل خیلی پرونده‌های دیگر مختومه میشد.