مسیح عزیز سلام!
مدتی قبل ، بعد از دوسال به ایران آمدم و بر خلاف تصورم، از این همه هیاهوی مجازی خبری نبود. حرفم را اشتباه نفهمید، نمی گویم مخالفین کم هستند. میگویم حرکتی که تغییر سازنده ای بیافریند دیده نمی شد. مردم همانقدر عصبا نی هستند که بی برنامه، و همانقدر ناامید که سرگشته. در طول دوسال گذشته تنها یک چیز تغییر قابل توجهی کرده بود و آن حجاب زنان بود.
زنان با تلاشی باور نکردنی سعی داشتند حجاب اجباری را به چالش بکشند و در مقابل این قانون نافرمانی کنند. هر لحظه ، داخل ماشین، خیابان، طبیعت، و خلاصه هر جا که می شد روسری از سر می انداختند تا نشان دهند زورشان به قانون می چربد و قانون ظلم را نمی پذیرند. این تغییر که به شکل مشهودی نتیجه کمپین #چهار_شنبه_های_سفید است، برای من و همسرم دو سوال بوجود آورد.
اول آن که چرا کمپین قدمی به جلو برنمیدارد و وارد مرحله تجمع در یک روز و یک ساعت مشخص نمی شود؟ به نظر می رسد که زمینه سازی فرهنگی انقدر قوی بوده که در حال حاضر پتانسیل این حرکت بوجود بیاید.
دوم آن که چرا سایر بخشهای جامعه از همین روش برای مبارزه استفاده نمیکند؟ مگر جز این است که آگاهی دهی و سازماندهی اولین گام ایجاد تغییرات بزرگ است؟ چرا مثلا کمپین مادران و پدارن محصلین نداریم برای به چالش کشیدن آموزش و پرورش. میشود اولیا مثلا مارس را به تعطیلی بکشند و مجلس را وادار به تصویب قانون ممنوعیت تنبیه فیزیکی در مدارس بکنند و این خود یک پیروزی و امید برای ملت است.
چرا کمپین بیکاران نداریم تا در میادین بنشینند و پلاکارد "درجستجوی کار " به دست بگیرند؟
چرا کمپین حمایت از محیط زیست، مبارزه با الودگی زیست محیطی، حمایت و آموزش حمایت از حیوانات و پوشش گیاهی نداریم که با اعتراضات هماهنگ جلوی دستگیریهای بی رویه محدودی فعالین محیط زیست را بگیرد؟
و هزار موضوع دیگر برای به چالش کشیدن...
هر کمپین میتواند یک فشار برای تغییر باشد و سیستم را از هر جهت به چالش بکشد. مسیح عزیز! یک کمپین کافی نیست. کمک کن تا حرکتهای دیگری شروع شود. ایران از ناامیدی مردم و بی خردی مسئولان دارد میمیرد.
زنده باشی!
#رهبر_منم_رهبر_تویی
#چهارشنبه_های_سفید
#دعوت_به_تظاهرات_علیه_حجاب_اجباری