. سال‌ها بعد
همه ما به امروز فکر خواهیم کرد. به خاطره این روزها که بازی‌های تیم ملی در جام جهانی، تنها دلیل‌مان است برای خوشحالی. راه کوتاهی برای فراموش کردن موقت قیمت‌های سرسام آور، بحث‌های بی‌حاصل فامیلی درباره نرخ سکه و دلار، و سردردهای اندیشیدن به آینده... و وقتی به امروز برگردیم، به یاد شادی آورِ این تیم درخشان، به مدیریت و دانش کیروش، و به بازی شجاعانه تک تک بچه‌ها، شاید یادمان بیفتد که در این مسیر پر هیاهو، با یکی از ستاره‌های‌مان نامهربان بودیم.
البته، ما نمی‌گوییم که کی باید بازی کند یا نه. تخصص مان نیست و مسئولیت‌مان. اما، آن روز، توی دل‌مان، -لا اقل کمی- اندوهگین‌ خواهیم شد از رفتارها و گفته‌هایمان در خصوص بازیکن جوان تیم‌. همانطور که حالا در مورد بیرو و چشمی و ‌کیروش و بقیه.... پیشنهاد من اینست که همین امروز، افسوس آینده‌مان را از بین ببریم. همین امروز به سال‌ها بعد فکر کنیم و آن روز، یادمان بیفتد که ما همان‌ ملتی بودیم که پشت هم ایستادیم. کنار تک تک بازیکن‌ها. کنار مجید و مهدی و امید و سردار. در شادی و غم. در پیروزی و باخت.
اجازه دهید خودمان را از امروز، دوباره تعریف کنیم. بعنوان مردمی که هوای هم را دارند، متحدند، مهربان. یک‌صدا. با هم می‌جنگند، با هم پیروز می‌شوند و با هم یاد می‌گیرند. این آزمون ماست. آزمون یکدلی. نوبت تبدیل شعار به شعور: «۸۰ میلیون نفر، یک ضربان. یک قلب» بی کم‌ و کاست.
متن:مرتضی برزگر عزیز #آزمون_ما