هرکسی یک «اسماعیلی» دارد که در زندگی‌اش باید قربانی بکند.
او یک الگوی بسیار بالا و والایی بود،نهایتاً هم نباید قربانی می‌شد و نشد و خداوند هم نگذاشت و جلوگیری کرد.
اما «اسماعیل‌ها» و «اسحاق‌ها»ی کوچکتری هستند که همگان باید قربانی کنند تا بتوان گفت که «حج ابراهیمی» می‌کنند؛قوام حج ابراهیمی به «قربانی ابراهیمی»است و قربانی ابراهیمی گذشتن از عزیزترین چیزهاست.

در مورد ما آدمیان،گذشت‌هایی که ضداخلاق باشد،از ما نخواسته‌اند،گفت:
ولی تا با خودی زنهار زنهار
عبارات شریعت را نگه‌دار
(شیخ شبستری)

در محدوده‌ی کارهای مشروع و مجاز اخلاقی،البته قربانی کردن شرط است و بدون این قربانی اصلا کسی به جایی نمی‌رسد.

به اندازه‌ای که شما حاضر هستید،فدیه دهید،قربانی فربهی در میان بگذارید به همان اندازه هم شما برخواهید خورد،میوه خواهید گرفت و نتیجه خواهید دید.

حرکت قربانی کردن حیوان،یک حرکت «سمبلیک» است،آدم اگر نداند که در ادیان،یک رشته امور و آداب و مراسم سمبلیک و کنایی وجود دارد،اصلا حقیقت ادیان را نمی‌فهمد.

بنده و شما حق نداریم یک حیوانی را برای شکم خودمان بکشیم و رنج دهیم.اینکه در بودیسم و هندوئیسم،حیوانات را نمی‌کشند بسیار کار روایی می‌کنند.فقط خالق آنها می‌تواند اجازه دهد و اگر اجازه نمی‌داد،ما حق نداشتیم.
اینکه در قرآن هست «با نام خداوند حیوانات را بکشید و بخورید» همین معنا را می‌دهد،یعنی با اجازه‌ی او،با رضایت او...
ما سمبل‌ها را باید بفهمیم،[قربانی کردن] یعنی یک چیزی را فدا کنید،قربان کنید،این قربانی کردن را بیاموزید،بالاتر از آن را هم شاید یک وقتی شما باید قربانی بکنید.

همانطور که دور خانه‌ی کعبه گشتن هم سمبلیک است،همانطور که سنگ زدن به آن ستون‌ها نیز سمبلیک است،همه‌ی اینها معنا دارد.

برگرفته از سخنرانی:
#حج_ابراهیمی