اولين بارى كه ديدمت فكر كنم دوازده سيزده سال پيش بود. راستشو بخواى هممون بهت حسوديمون ميشد چون هميشه ميخنديدى و خوشحال بودى. حتى تو بدترين شرايط بيماريت هم روحيت و انرژيت بى نظير بود.
امروز اونايى كه بدترين كارارو در حقت كردن بيشتر از همه برات گريه ميكنن. اونايى كه تو سالهاى اوجت پنج سال جلوى خوندنتو گرفتن كلى ابراز ناراحتى ميكنن. ولى بازم مهم نيست چون ميدونم الانم دارى ميخندى مثل هميشه... آخرين بارى هم كه ديدمت دقيقا هيجده روز پيش بود ❤️
سفر سلامت
به دل بماند
اميد ديدار
خدانگهدار