|
|
|
امشب برنامه تبلت و اتاق خبر منوتو را دیدید؟ مصاحبههایم با خانوادههای شجاع کشتهشدگان را شنیدهاید؟ لطفا بیایید به اندازه همین خانوادهها قوی باشیم.
من عمیقا دلتنگ خندههای برادرم، دلتنگ صدایش، دلتنگ مهربانیهایش هستم که همچنان گروگان است و دو کودک خردسالش چشم به راه. علی را همچنان در اوین زندانی کردید تا مرا خفه کنید؟ نتیجه گرفتید؟
دیکتاتور باید بداند که هر وقت تک تک پدران و مادران کشتهشدگان این #حکومت_گروگانگیر تسلیمِ ترس و مصلحت شدند و تن به سکوت دادند، آن وقت شاید من هم ساکت شوم! تا زمانی که حتی یک انسان در داخل ایران علیه سانسور و سرکوب بایستد و حرف بزند من هم به اندازه توانم صدایش خواهم بود و فریاد خواهم زد. برادرم بیگناه است و شما شرمساران تاریخ بازندهاید چون هر چقدر برادرم را بیشتر محبوس نگه دارید من بلندتر فریاد میزنم و رسوایتان میکنم... چرا که باور دارم ما ایرانیانی که شبیه به شما دیکتاتورهای متعصب و واپسگرا نیستیم، ما ایرانیانی که ایران را برای همهی ایرانیان میخواهیم به زودی پیروز میشویم و دوباره میخندیم.
غم حق ماست، اما ناامیدی هرگز. من در برابر غم و دلتنگی دیگر زانو نمیزنم، غم مرا بزرگتر و خشمگینتر میکند، دلتنگی مرا نمیکشد، سختتر و قویترم میکند که برابر این رژیمی که چهل سال زندگیمان را ویران کرد بایستم.
ای کاش این روزها اگر توانش را دارید سراغ خانوادههای زندانیان و کشتهشدگان بروید. عمیقا باور دارم که ما با هم و در کنار هم قوی تریم.