به هنگام انقلاب سال ۱۳۵۷ و تا مدتی پس از پیروزی انقلاب، روحانیت به جایگاه والامرتبه ای رسید. در آن هنگام، اکثریت جامعه، به روحانیت، بسان منجی می نگریستند که نه تنها از مفاسد منتسب به سایر دولتمردان رژیم پیشین به دور بود، بلکه با پیشینه ای از پاک دستی و زهد و بی اعتنایی به تجملات دنیوی، در بزنگاه های حوادث تاریخی در کنار مردم بود. اما دیری نپایید که روحانیت نه تنها از آن جایگاه رفیع خویش...

← برای متن کامل، اینجا کلیک‌کنید.